Sa isang masayang bakuran kung saan puno ng mga hayop na magkakaiba ang ugali, namuhay ang isang pusa at isang makulay na parot. Ang pusa ay kilala sa kanyang katahimikan at pagiging maingat. Sa bawat kilos niya, hindi mo maririnig ang kanyang mga yapak. Samantala, ang parot ay palaging masigla at mahilig makipagkuwentuhan, kahit pa minsan ay hindi na siya napapakinggan ng ibang hayop.
“Hoy, Pusa! Bakit tahimik ka lagi? Ayaw mo bang makipagkuwentuhan sa akin?” tanong ng parot habang siya’y nakadapo sa sanga ng puno.
Ngumiti ang pusa at tumingala sa parot. “Hindi ako tulad mo, Parot. Mas gusto kong magmasid at makinig kaysa magsalita nang magsalita.”
“Bakit? Wala ka bang kwento? Napakadami kong alam! Gusto mo bang marinig ang mga bagong balita sa bakuran?” tanong ng parot na tila hindi naintindihan ang sagot ng pusa.
“Hindi lahat ng oras ay dapat ginugugol sa pagsasalita, Parot,” sabi ng pusa. “Minsan, mas makabubuti ang tumahimik at magmasid upang mas maintindihan ang nangyayari sa paligid.”
Ngunit hindi nakinig ang parot. Sa halip, nagpatuloy siya sa kanyang walang patid na pagsasalita. Araw-araw, ito ang kanyang ginagawa: binubulabog niya ang ibang hayop sa kanyang malalakas na boses. Kahit ang mga aso, manok, at baka ay hindi makaiwas sa kanyang madaldal na bibig.
Isang araw, nagkaroon ng malaking pagbabago sa bakuran. Dumating ang isang bagong hayop—isang malaking aso na hindi pamilyar sa mga residente. Ito ay tila mabagsik at hindi palakaibigan. Agad na nag-ingat ang pusa at pinili niyang magmasid mula sa malayo. Alam niyang kailangang maingat at tahimik upang hindi mapansin ng aso.
Samantala, ang parot naman ay hindi makatiis na hindi makialam. “Hoy, sino ka? Bakit ka nandito? Hindi kita kilala!” sigaw ng parot mula sa kanyang sanga. Ang ingay niya ay agad nakakuha ng atensyon ng aso.
Lumapit ang aso sa puno at sinimulang abutin ang parot. Sa takot, lumipad ang parot sa iba’t ibang direksyon habang patuloy pa rin sa pagsigaw. “Tulungan ninyo ako! May aso rito!”
Ang pusa, na nanatili sa kanyang tagong puwesto, ay nagmasid at nag-isip ng paraan upang makatulong sa kaibigan. Sa kanyang katahimikan, napansin niya na ang aso ay madaling magulat sa mga biglaang kilos. Ginamit niya ito upang ilihis ang atensyon ng aso mula sa parot. Tumakbo siya sa ibang direksyon, lumilikha ng maliliit na ingay upang akitin ang aso palayo.
Habang hinahabol ng aso ang pusa, nagkaroon ng pagkakataon ang parot na makalipad sa mas mataas na lugar at magtago sa mas ligtas na puwesto. Nang makalayo na ang aso, bumalik ang parot sa puno kung saan naghihintay ang pusa.
“Salamat, Pusa,” sabi ng parot na halos hindi na makapagsalita dahil sa takot. “Kung hindi dahil sa iyo, baka nahuli na ako ng aso.”
“Kita mo, Parot? Hindi sa lahat ng oras ay kailangang magsalita nang magsalita. Ang pagiging tahimik at maingat ay mahalaga rin upang makaligtas sa peligro,” sagot ng pusa.
Napaisip ang parot at tumango. “Tama ka, Pusa. Pero hindi rin pala tama na palaging tahimik. Kung hindi ako sumigaw para humingi ng tulong, baka wala akong magawa laban sa aso.”
Ngumiti ang pusa. “Tama ka rin diyan, Parot. Ang mahalaga ay malaman natin kung kailan dapat magsalita at kailan dapat manahimik.”
Mula noon, natutunan ng parot na ang pagsasalita ay may tamang lugar at oras. Natutunan din ng pusa na minsan, ang paghingi ng tulong ay mahalaga sa panahon ng kagipitan. Sa kanilang pagkakaibigan, natutunan nilang balansehin ang pakikinig at pagsasalita.
Aral: Ang tamang balanse ng pakikinig at pagsasalita ay mahalaga sa pagbuo ng mabuting relasyon at sa pagharap sa mga hamon ng buhay.
English Version
The Cat and the Parrot: A Lesson in Listening and Speaking
In a lively yard filled with animals of various personalities, there lived a cat and a colorful parrot. The cat was known for her silence and careful movements. Every step she took was noiseless and deliberate. On the other hand, the parrot was always lively and loved to chatter, even when no one seemed to be listening.
“Hey, Cat! Why are you always so quiet? Don’t you want to chat with me?” asked the parrot as he perched on a tree branch.
The cat smiled and looked up at the parrot. “I’m not like you, Parrot. I prefer observing and listening rather than talking endlessly.”
“Why? Don’t you have any stories? I know so many! Do you want to hear the latest news around the yard?” asked the parrot, seemingly ignoring the cat’s reply.
“Not every moment needs to be filled with words, Parrot,” the cat replied. “Sometimes, it’s better to stay quiet and observe to understand what’s happening around us.”
But the parrot didn’t listen. Instead, he continued his endless chatter. Every day, he did the same, disturbing the other animals with his loud voice. Even the dogs, chickens, and cows couldn’t escape his noisy beak.
One day, a significant change occurred in the yard. A new animal arrived—a large dog unfamiliar to the residents. It appeared fierce and unfriendly. The cat immediately stayed cautious, choosing to observe the dog from afar. She knew she needed to remain silent and careful to avoid being noticed.
Meanwhile, the parrot couldn’t resist getting involved. “Hey, who are you? Why are you here? I don’t know you!” the parrot shouted from his branch. His loud voice quickly caught the dog’s attention.
The dog approached the tree and started trying to reach the parrot. Terrified, the parrot flew in different directions, still shouting, “Help! There’s a dog here!”
The cat, still in her hidden spot, observed and thought of a way to help her friend. In her silence, she noticed that the dog was easily startled by sudden movements. She used this to divert the dog’s attention away from the parrot. She ran in another direction, creating small noises to lure the dog away.
As the dog chased the cat, the parrot had a chance to fly to a higher and safer spot. Once the dog was far away, the parrot returned to the tree where the cat was waiting.
“Thank you, Cat,” said the parrot, almost speechless from fear. “If it weren’t for you, the dog might have caught me.”
“See, Parrot? Not every moment needs to be filled with chatter. Being quiet and careful is also important to stay safe from danger,” the cat replied.
The parrot thought for a moment and nodded. “You’re right, Cat. But it’s also true that being silent isn’t always good. If I hadn’t called for help, I wouldn’t have been able to handle the dog.”
The cat smiled. “You’re right too, Parrot. The key is knowing when to speak and when to stay silent.”
From then on, the parrot learned that speaking has its proper time and place. The cat also learned that sometimes, asking for help is necessary in times of need. Through their friendship, they both discovered the balance between listening and speaking.
Moral: The right balance of listening and speaking is essential for building good relationships and overcoming life’s challenges.