Sa isang malawak na bukirin, magkapitbahay ang baka at kalabaw. Ang baka ay kilala sa kanyang kinang ng balahibo at tamis ng gatas, samantalang ang kalabaw ay sikat sa kanyang lakas at sipag sa pagbubungkal ng lupa. Dahil dito, madalas magmataas ang baka sa kalabaw.
“Ano ba ang silbi ng lakas mo kung lagi ka namang marumi at pawis?” sabi ng baka minsan. “Ako? Sikat ang gatas ko, at lagi akong pinupuri ng mga tao.”
Ngunit ngumiti lamang ang kalabaw at nagpatuloy sa trabaho, hinahatak ang araro at sinisigurong handa ang lupa para sa pagtatanim.
Isang araw, dumating ang tag-init. Uminit nang husto ang panahon kaya’t natuyo ang damo sa bukirin. Ang baka, na sanay sa masarap at sariwang damo, ay nagutom at nanghina. Samantala, ang kalabaw ay patuloy na nagtrabaho kahit hirap din sa init.
Napansin ng magsasaka ang baka. “Hindi ka makakatulong kung ganyan ang lagay mo,” sabi niya. “Kailangan ko ng hayop na maaasahan.”
Dinala ng magsasaka ang baka sa ibang lugar upang magpahinga at ibenta ang kanyang gatas. Samantala, ang kalabaw ay nagpatuloy sa kanyang tungkulin, nag-aararo at nagdadala ng tubig mula sa balon para sa mga tanim.
Sa pagtatapos ng tag-init, bumalik ang sariwang damo sa bukid, at muli, ang baka ay malusog. Napahiya ito nang makita ang kalabaw na masaya, bagamat pawisan at putikan.
“Patawarin mo ako,” sabi ng baka. “Akala ko ang ganda at ginhawa lang ang mahalaga. Ngayon ko naunawaan na ang sipag at kababaang-loob ang tunay na mahalaga.”
Ngumiti ang kalabaw at sinabing, “Walang anuman. Lahat tayo ay may silbi sa ating paraan. Ang mahalaga ay ginagawa natin ang ating tungkulin nang buong puso.”
Aral:
Ang kasipagan at kababaang-loob ang tunay na kayamanan. Hindi mahalaga kung sino ang maganda o sikat—ang mahalaga ay ang malasakit at dedikasyon sa tungkulin.
English Translation
The Cow and the Carabao: A Lesson in Hard Work and Humility
In a vast farmland, a cow and a carabao lived as neighbors. The cow was known for its shiny coat and sweet milk, while the carabao was famous for its strength and diligence in plowing fields. Because of this, the cow often looked down on the carabao.
“What’s the use of your strength if you’re always dirty and sweaty?” the cow once said. “Me? My milk is praised, and people admire me.”
The carabao just smiled and continued working, pulling the plow and preparing the land for planting.
One day, the dry season came. The heat became unbearable, and the grass in the fields dried up. The cow, used to eating fresh, tender grass, grew hungry and weak. Meanwhile, the carabao kept working despite the harsh conditions.
The farmer noticed the cow’s condition. “You’re of no help if you’re like this,” he said. “I need an animal I can rely on.”
The farmer brought the cow to another area to rest and sell its milk. Meanwhile, the carabao continued its duties, plowing the fields and carrying water from the well to the crops.
By the end of the dry season, fresh grass grew back in the fields, and the cow became healthy again. Feeling ashamed, it saw the carabao happy despite being sweaty and muddy.
“Forgive me,” said the cow. “I thought beauty and comfort were all that mattered. Now I understand that hard work and humility are what truly count.”
The carabao smiled and said, “It’s all right. We all have our roles to play. What matters is that we fulfill our duties with all our heart.”
Moral of the Story:
Hard work and humility are true treasures. It doesn’t matter who is admired or praised—what matters is the dedication and care we put into our responsibilities.